Sinteza prirode i arhitekture - kuća Minami Hara
Kuća Minami Hara locirana je na vrhu brdovitog regiona Karuizave (Japan), udaljenog 150 km od Tokija. Šumovit brdski ambijent obezbeđuje joj izuzetno prijatna, prohladna leta sa obiljem kiše, kao i hladne zime sa malo snega. Priroda, svetlost i njihova simbolička značenja predstavljaju upravo bazu filozofije prostora kuće, koji je kao total dizajn ostvarenje proistekao iz ruku arhitekte srpskog porekla, Đorđa Dašića.
Prostor ove privatne kuće razvijen je na bruto površini od 197 m2. Shodno odvajkadašnjim pravilima japanske arhitekture i graditeljstva, u konstrukciji i opremanju objekta korišćeni su najjednostavniji materijali kao što su granit, beton, čelik, drvo, staklo i keramika. Među njima, primat u kvantitativnom, ali i kvalitativnom smislu upotrebe svakako je ponelo drvo.
Tekstura drveta koje je upotrebljeno na objektu vezana je za njegovu besprekornu tehnološku i finalnu obradu, pri čemu je čvrsto nastojano da se zadrži što prirodniji, odnosno, autentičniji kolorit. Dominantna forma upotrebljenog drveta kako u enterijeru tako i u eksterijeru jesu drveni paneli „China-gohan“ glazirani tečnim „FRP“-om, sredstvom iz najsavremenije tehnologije koje čini drvo potpuno zaštićenim od oštre i vlažne klime, a u isto vreme čuva njegov prirodan izgled. Unutar kuće drvo je iskorišćeno kao obloga gotovo svih ravnih površina (podova, plafona, zidova), a od njega je izrađen i najveći deo pokretnog mobilijara.
U unutrašnjosti kuće sproveden je poznati autorov princip fluidnosti prostora, koji rezultira otvorenošću prostora, lakom komunikacijom i adaptibilnošću ambijenta. Uz to, čitav prostor se kupa u svetlosti. Sistemi prirodnog osvetljenja i prirodne ventilacije, kao i grejanja i izolacije, realizovani su pod striktnim ekološkim principima tako da maksimalno štede energiju i u najvećoj meri se oslanjaju na naturalne resurse. Kada se uz sve ovo ima u vidu i činjenica postojanja staklenih spoljnih zidova, postajemo svesni da je izbrisana i poslednja granica između kuće i njene okoline. Na taj način arhitektura i priroda ponovo postaju jedno, čime je dosegnut davnašnji ideal njihovog jedinstva.
Fleksibilnost prostora počiva na sistemu klizećih i rotirajućih zidova, što omogućava najrazličitije kombinacije u organizaciji i funkcionalnosti prostora. Tako, na primer, spavaće sobe mogu biti formirane kao jedna, dve, tri ili četiri nezavisne jedinice. Pored ovog, u projektnom procesu korišćeni su i drugi fundamenti drevnog japanskog graditeljstva, kao što su akcentujuće dejstvo „efekta ugla“ u enterijeru, jasan sistem kontrolisanja vizura kako unutrašnjih tako o onih prema spolja, uvođenje slobodnih, atrijumskih volumena ispred svake prostorije doma, snažno prožimanje unutrašnjih i spoljašnjih prostora, organizacija objekta kao prizemne, jednoetažne forme. U poslednjem elementu ova kuća korespondira i sa poznatim fenomenom „prerijske kuće“ i „organske arhitekture“ Frenka Lojda Rajta sa početka proteklog veka, koji anticipira radost života, neprikosnovenu udobnost i harmoniju čoveka sa prorodom. Dnevni prostor uređen je kao najprostranija celina kuće. Pozicioniranjem kamina kao žižnog, skulptorski tretiranog elementa, načinom povezanosti sa svim ostalim odajama i višesmernim rasprostiranjem vizura prema spoljašnjosti, usvaja se princip sakralnosti porodičnog života. I zaista, atmosfera kojim odiše prostor je svedena i ozbiljna, gotovo svečana. Harmonija i dosluh između čoveka i prirode dati su i kao svojevrsna antiteza zaglušujućem urbanom životu sa tokijskih ulica.
Kliknite na sliku za prikaz galerije slika
